پاسداشت زبان فارسی؛ تکریم هویت ملی

خبرگزاری تسنیم از اردبیل, اردیبهشت ماه حال و هوای ویژه ای از منظر ادب و شعر دارد چرا که ابتدای این ماه یادآور عظمت و بزرگی شاعری چون سعدی است و روزهای پایانی به تکریم فردوسی نامدار آراسته شده است تا به واسطه بلندای همت و نام چنین شاعری «زبان فارسی» را پاسداری کند و بر اهمیت حفظ آن بیفزاید.

25 اردیبهشت در تقویم این مرز و بوم به عنوان روز «بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» و «پاسداشت زبان فارسی» نامیده شده تا ضمن تجلیل از کار سترگ حکیم فردوسی به عنوان احیاگر زبان فارسی، اهمیت این زبان فاخر و ارزشی که چونان قند به شیرینی اشعار و گفتار می افزاید، بیش از پیش مورد توجه و تأکید باشد.

ابوالقاسم حسن منصور، ملقب به ابوالقاسم فردوسی، شاعر و حماسه سرای قرن چهارم این مرز و بوم از خطه ی خراسان است که با همت بلندش در سرایش شاهنامه، اثری همه فهم، گیرا و ماندگار خلق کرد که سمبل تاریخ و تمدن و فرهنگ ایرانیان باشد.

از همین روست که شاهنامه خوانی، نه به عنوان گرمی محافل بلکه به عنوان یک هنر و مهارت،  جزئی از فرهنگ این آب و خاک شد.

جهان زبان فارسی

به پاس چنین خدمت بزرگ و مانایی در تاریخ ادبیات کشورمان می بایست در چنین روزی، حفاظت از زبان فارسی را به مثابه پاسداشت هویت ملی و فرهنگی ایرانیان بدانیم و این گنجینه عظیم فرهنگی و ادبی را چونان میراثی ملی حراست کنیم و نه فقط در کلام و کتاب، بلکه در تمام عرصه های زندگی نیز بر استقاده صحیح و اصولی حریم واژگان ملتزم باشیم.

فردوسی؛ نگهبان زبان فارسی و ستون استوار فرهنگ ایرانی

حال که نام و آوازه فردوسی شاعر فارسی زبان ایران کهن، در همه جای جهان شناخته و ستوده شده باید بکوشیم ضمن تکریم مقام شاعرانی چون او، عمر خود را در جهت تعالی ادب و فرهنگ ایران صرف کرده و مایه فخر این سرزمین شویم.

فردوسی با خلق شاهنامه، نه تنها حماسه ای ملی آفرید، بلکه جان تازه ای به رگ های زبان فارسی دمید. او در روزگاری که زبان فارسی در معرض فراموشی و نابودی بود، با همتی ستودنی و عشقی بی نظیر، این گوهر گرانبها را از گزند زمانه نجات داد. امروز که به آثار او می نگریم، درمی یابیم که شاهنامه تنها یک کتاب شعر نیست، بلکه گنجینه ای از حکمت، اخلاق، تاریخ و فرهنگ ایرانی است که نسل به نسل منتقل شده است.

زبان فارسی، این میراث ارزشمند، تنها یک ابزار ارتباطی نیست، بلکه حامل اندیشه ها، عواطف و هویت ملی ماست. پاسداشت آن، به معنای حراست از تاریخ و تمدن چندین هزارساله ایران زمین است. در دنیای امروز که زبان های محلی و ملی در معرض هجوم فرهنگ های بیگانه قرار دارند، تلاش برای حفظ و گسترش زبان فارسی، وظیفه ای همگانی است. این مهم تنها با آموزش صحیح، تولید آثار فاخر ادبی و ترویج گفتار و نوشتار درست محقق می شود.

بیاییم در این روز بزرگ، پیمان ببندیم که بیش از پیش به زبان فارسی عشق بورزیم و در پاسداری از آن بکوشیم. خواندن شاهنامه، به کارگیری واژگان فارسی در گفت وگوهای روزمره و توجه به ادبیات کهن و معاصر، گام های کوچکی هستند که می توانند تأثیر بزرگی در حفظ این میراث داشته باشند.

زبان فارسی، این گوهر درخشان، با نام فردوسی جاودانه شد. بگذاریم تا همیشه بدرخشد و فرهنگ ایرانی را سربلند کند. روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی باد!

انتهای پیام/